“Esenyurt düşerse Kudüs düşecek” edebiyatı da “CHP kazanırsa İsrail sevinecek” retoriği de bir çeşit “İsrail ticareti” değil mi?

İsrail’in Gazze’de altı aydır sürdürdüğü soykırım karşısında gösterilen yanar döner tavır bu “ticareti” büyük ölçüde açığa çıkardı. Yalnızca bu ülkeyle yapılan alışverişi değil, birilerinin kendi camialarına Filistin’i pazarladıklarını, “İsrail’in ticaretini yaptıklarını” da gösterdi.

Tabii ki herkes görmedi. Görmek istemeyince görmeme imkânınız var. Mesela deve kuşları tehlike anında başlarını kuma sokuyorlar, karşılaştıkları tehdit gözleriyle görmedikleri için var olmamış oluyor.

İktidar partisinin samimi taraftarları İsrail ile ticaret konusunda söylenenlere çoğunlukla inanmadılar, inanılır gibi değildi çünkü. Seçmen kitlesinin büyük bölümü ise konudan haberdar bile olmadı uzun süre. Ne de olsa TRT başta olmak üzere egemen medya düzeninin organları ne gösterirse onu gören geniş bir kitle var bu ülkede.

Ancak başta KARAR. olmak üzere az sayıda birkaç bağımsız yayın organında ve sosyal medyada bir biri ardınca çıkan haberler, “Bizimkiler yapmaz öyle şey” diye düşünen iktidar kamuoyunda “Acaba doğru olabilir mi” kuşkusunu uyandırmayı başardı.

KARAR. bu noktada tehditlere, baskılara, resmî yalanlara rağmen gazetecilikte takip fikri denilen bir tavır içinde konuyu ısrarla gündemde tuttu. Bu yayınlara karşı ise iktidarın propaganda timleri kimisi gönüllü olarak kimisi de profesyonel saiklerle harekete geçtiler.

“İsrail ile ticaretin sürdürüldüğü doğru değil, iftira” diyorlardı başta. Sonra bu yeterli olmayınca “Satılanlar aslında Filistinlilere gidiyor” iddiasıyla savunmaya geçtiler.

Bugün gerçekler artık ayan beyan ortaya çıktıktan sonra ise yeni bir bakış açısıyla karşımıza çıkıyorlar:

“İsrail ile ticareti sona erdirmenin veya diplomatik ilişkileri kesmenin Türkiye’ye ne faydası olacak, Gazze’ye ne faydası dokunacak?” diyorlar. Biz satmasak başkası satacak o malları. Bu da bir fikir. Hatta “Bize ne Gazze’den” de diyebilirler. Bu da bir fikir.

Ama bunu baştan söyleselerdi, Gazze’yi propaganda malzemesi yapmasalardı, Gazze’de bütün Müslümanların izzeti saldırı altında diye konuşmasalardı o zaman “Bize ne Gazze’den” demeye hakları olabilirdi. Bu da bir fikir derdik, karşılığında biz de kendi fikrimizi söylerdik, tartışırdık.

Gelgelelim burada tartışılacak bir fikir yok. “İsrail ile ticaret yaptığımızı söyleyen haindir, PKK’lıdır, FETÖ’cüdür” diye bağırıp çağırdıktan sonra meselenin söyledikleri gibi olmadığı anlaşılınca “Ne var bunda, biz satmasak başkası satacak” diyerek zeytin yağı gibi üste çıkmak fikir tartışması mı?

Yeri geldiğinde “Giderken bize mi sordular” diye tepki gösterilen konuda konjonktür değişince “Mavi Marmara onurumuzdur” diye gürlemek bir fikir ileri sürmek mi oluyor?

Bugün de vaziyet aynı. Söyledikleri şey başka, yaptıkları iş başka.

Bir yandan meydanlarda “Katil İsrail” diye bağıracaksınız. Diğer yandan “Biz satmasak İsrail başka yerden alacak o malları… Ekonomi bu kadar kötü durumdayken niçin böyle bir kazançtan vaz geçelim?” diyeceksiniz.

Şimdi ağzımı bozup “İki yüzlülük” demek istemiyorum ama bu tutumun başka bir tanımı var mı Türkçede, onu da bilmiyorum.

Yalnız, bildiğim bir şey var ki burada tartıştığımız meselenin özü de bence bu. Meselenin özü bu zevatın her konuda daima haklı olduklarına inanmaları. İsrail ile kavga da etseler haklılar, barışsalar da haklılar.

Ekonomide nasları uygulamalıyız derken de haklılar, bu zamanda olmaz bu derken de haklılar.

Milliyetçiliği ayaklarının altına alırken de haklılar, hepimize milliyetçilik dersi verirken de haklılar.

PKK veya FETÖ ile iş birliği yapmakta da haklılar, kendilerinden başka herkesi terör destekçisi ilan etmekte de haklılar.

“İstanbul’da belediye seçimini biz kazanırsak Gazzeliler sevinecek” diyerek orada yaşanan insanlık dramının siyasi istismarını yapmak da onların hakkı, İsrail ordusuna yakıt, gıda, “av silahı”, dikenli tel vs. vs. satıp para kazanmak da onların hakkı.

Bu durumda muhatabınıza ne söyleyebilirsiniz ki?